'Gastvrijheid' het codewoord in Thailand & Myanmar

We zijn al weer 200 dagen onderweg in onze tour over de wereld. En hebben ongelofelijk veel mooie avonturen beleefd de afgelopen maanden. Het laatste verhaal eindigde in Nieuw-Zeeland, waarna we richting Sydney zijn gevlogen. Op een van de beste plekken in de stad moesten we maar liefst twaalf uur wachten op de vuurwerkshow. De locatie is namelijk zo populair dat je eerst een uur in de rij moet staan voor tascontrole en als de maximale capaciteit wordt bereikt gaat de poort naar de locatie dicht. En dat was rond 13:00 uur ’s middags al. Uiteraard waren we net op tijd binnen. Gelukkig waren we niet alleen en viel er genoeg te kijken om ons heen. Het vuurwerk was vanuit deze locatie echt prachtig! Samen genoten we van het mooie uitzicht over de Sydney Harbour Bridge.

Na Sydney vlogen we terug in de richting van Zuidoost-Azië. Na 6 jaar weer terug in het bruisende Bangkok. Aan de ene kant angst dat de herinnering van toen tegen zou vallen en dat het toerisme de overhand had genomen. Gelukkig was dit niet het geval, de mensen waren boven verwachting vriendelijk en gastvrij. Thailand maakt het nog steeds waar: “Land van de glimlach”. Terug op de beroemde en beruchte Khao San Road. De gekte, de chaos, de backpackers, de hapjes van de straat, de verkopers, de hostels, de kroegen en de clubs… Een absolute must see van Bangkok.

Naast overheerlijke cocktails staat Bangkok bekend om een geweldige fietstour door de stad en de buitenwijken daarvan. Ooit opgericht door de inmiddels overleden Nederlander Co van Kessel. We fietsten de hele dag door de smalle straatjes van Bangkok en bezochten enkele tempels op de route. Tot slot genoten we van een lokale lunch ergens ver buiten het stadscentrum.

Na Bangkok vertrokken we naar Kanchanaburi voor de Erawan watervallen. Een gigantische 7-laagse waterval waar je ook nog in kan zwemmen. Helaas viel het ‘streetfood’ verkeerd en had Niels meer dan een week last van een zware voedselvergiftiging. Even werd alle energie uit me gezogen en was het feest op de WC aan. Gelukkig met de nodige pilletjes weer beter geworden en onze reis kunnen vervolgen. Het hoort er bij zullen we maar denken.

Na Chiang Mai en Pai vlogen we naar Myanmar. We hadden hier al veel positieve verhalen over gehoord en gelezen, maar wisten niet zo goed wat ons te wachten stond. Door politieke veranderingen is het land pas sinds 2011 ‘goed’ toegankelijk geworden voor toerisme. Daarvoor was het land simpelweg niet veilig om te bereizen. Het toerisme in dit land staat nog in de kinderschoenen en dat is geweldig!

Onze reis begon in Mandalay. De tweede grootste stad van Myanmar. Hier is niet heel veel spannends te zien, maar een dagje met de fiets rondcrossen geeft je wel meteen een beeld van het mooie land. Hectiek op de straten met allerlei voertuigen, winkeltjes op fietsen, vrouwen met handelswaar op hun hoofd, monniken op scooters, mannen in rokken, afgeladen pick-up trucks, hele stoffige wegen, maar ook opvallend veel moderne winkels, heel georganiseerde scooter en fiets parkeerplaatsen en bovenal hele vriendelijke en nieuwsgierige locals. Het leuke van in deze stad beginnen is dat je tijdens zo’n hele dag fietsen geen andere toerist tegenkomt. Na deze kennismaking zijn we doorgegaan naar Pyin oo Lwin. Ons plan was met de bus, maar na heel lang zoeken bleek er alleen nog een pick-up truck te gaan en deze ging, zoals je kunt verwachten, als die
vol was. Nadat na ons nog twee mensen instapten vonden wij het wel vol zat, maar het bleek al snel dat de Birmezen daar een ander idee over hebben. Toen hebben we een zogenoemde ‘shared taxi’ genomen, wat wel 4 hele euro’s per persoon ging kosten voor twee uur rijden was. Daar aangekomen zijn we gelijk op de scooter gesprongen richting de Anisakan watervallen. Het laatste stuk van deze route zouden wij niet meer als weg beschouwen, maar oké, het was net te doen! Hier werden we meegenomen door een meisje van een jaar of 14 die als gids diende. Na ongeveer 45 minuten heel stijl afdalen door de jungle kwamen we aan bij de waterval, echt prachtig! Zo ontzettend hoog!
Inle lake was de volgende bestemming op ons programma door Myanmar. Prima bus, en de weg was te doen. Al duurde de rit wel ruim tien uur. Het laatste stukje moest om een uur of 4 ‘s nachts in een pick-up worden afgelegd. Lekker koud, maar wel goed geregeld. In het hostel konden we gelukkig meteen inchecken en slapen en die nacht hoefden we niet eens te betalen. Zo gastvrij zijn ze hier. Ze staan voor je op en rekenen daar niks voor. Ze zijn blij als je bij hun gast wilt zijn.

Met twee andere gasten uit ons hostel hebben we een boottrip gemaakt op het Inle lake. Zij hadden een trip afgesproken naar een klein dorpje een meer verderop. ‘s Ochtends vroeg gingen we op pad. Er stonden netjes 4 houten stoelen met dekentje klaar in een longtail boat. Na ongeveer een kwartier hield de motor ermee op. Een goed begin van de acht uur durende tocht, maar gelukkig werd dit opgelost en konden we verder. Onderweg kwamen we al snel vissers tegen en mensen die op zoek waren naar lotus stelen, een ontzettend mooi gezicht in het vroege ochtendlicht. We zijn langs heel veel huisjes op palen gevaren, de een heel mooi en in perfecte staat van steen, de ander helemaal schuin en alleen bestaande uit bamboe stelen en golfplaten. De mensen in dit gebied doen alles per boot. Handel drijven, vervoeren et cetera. Na drie uur varen kwamen we in een dorpje uit. Hier stonden een aantal hele oude pagoda’s, helemaal overwoekerd door bomen. Een heel mooi gezicht. Ook zagen we hier voor het eerst iemand gebruik maken van de ossenkar (een jongetje), later hebben we dit nog veel meer gezien. Op de terugweg zijn we allerlei zaken langsgegaan. Een lokale weverij, waar ze dingen maakten van lotus, katoen en zijde. Allemaal precisie handwerk. Daarna naar een zilversmid, een pottenbakkerij, een rijstwijn boer die drank stookte van 60%. En nog wat tempels. Wat een werk zit er allemaal in. Na een prachtige zonsondergang zijn we teruggevaren naar Nyaung Schwe, het dorpje waar we sliepen.
Bagan! Samen met Inle toch wel ons hoogtepunt van Myanmar. Mega veel tempels, veel toeristen, maar buiten een aantal van de meest bekende tempels om is het gelukkig nog heerlijk rustig. Toeristen mogen in Myanmar geen benzinescooter huren, maar alleen een fiets of een e-bike. In deze stad wordt er vrij goed op het milieu gelet. Er zijn ook allemaal plastic vrije zones enzo. Jammer genoeg doet de rest van Myanmar daar (nog) niet helemaal aan mee. Maar we zien potentie. Wij hebben hier natuurlijk net als elke toerist ook genoten van de mooie zonsopkomsten en zonsondergangen. Het was vroeg opstaan, maar zeer de moeite waard. Na heel veel bronnen geraadpleegd te hebben, hebben we een aantal tempels uitgekozen. De eerste zonsondergang was heel bijzonder. Wij zaten als enigen op een tempel van een klooster die nog in gebruik is. De enigen die ons gezelschap hielden waren een aantal monniken. We hadden een prachtig uitzicht over de met tempels gevulde vlakte en genoten hoe de zon verdween achter de bergen. Genieten in alle rust.

De dag erna gingen we vroeg op pad met onze e-bike om de locatie voor de zonsopkomst te zoeken. Dit was in het donker nog best een pittige opdracht. Het klooster zelf hadden we na een lange route in mul zand vrij makkelijk gevonden, maar de ingang naar het dak was een uitdaging. Er waren meerdere gebouwen en we wisten niet welke we moesten hebben, pikdonker, ver weg van alles, dan doet zo’n klooster toch een beetje eng aan. Gelukkig kwam er een redder in nood en deze man heeft
ons midden in de nacht de weg gewezen. Wederom hadden we mazzel en waren we de enigen die naar deze plek waren gekomen. Het was niet de allermooiste spot, omdat de zon op een andere plek opkwam dan de waar de ballonnen naartoe waaide, maar het uitzicht was nog steeds fantastisch en het feit dat we daar alleen stonden maakte het voor ons een magisch moment. Na een hele dag rond scooteren en tempels bezoeken, gingen we naar de 2e tempel voor de zonsondergang. Deze was heel druk, wat we van tevoren wisten. Dat is niet voor niks want het uitzicht is echt heel goed en de ruimte op deze tempel is heel groot, maar toch geeft het een heel ander gevoel. Wat het nog minder maakt, zijn alle verkopers die hier van hun handel af willen. Gelukkig hebben we dit alleen in Bagan meegemaakt, maar hieraan merk je wel wat toerisme met een land doet. Beleefd nee zeggen, was niet voldoende. Vooral de kinderen waren heel opdringerig en lieten zich niet afschepen. Jong geleerd is oud gedaan. Ook de volgende dag merkten we weer dat er overal verkopers zijn, die zelfs in de tempel of door de ramen heen blijven zeuren dat je wat moet kopen. Het is jammer genoeg ook nooit genoeg. Als je al twee dingen hebt gekocht blijven ze nog steeds doordrammen voor een derde souvenir. Hopelijk zet dit niet door in de rest van Myanmar en blijft het het vriendelijke volk wat we in de rest van de plekken hebben gezien.
Na Bagan zijn we naar een wat minder ontdekt deel van Myanmar gegaan, Mrauk-U. Via het onbekende Magway, waar wij een ontzettend interessante attractie waren, begonnen we aan de lange stuiterende weg naar Mrauk-U. Ook hier kwamen we weer midden in de nacht aan en ook hier konden we kosteloos alvast inchecken. Hier hebben we drie dagen een fiets gehuurd en alle tempels afgefietst. Veelal zandwegen of brokkelig asfalt en nog een heel basic leven. Vrouwen lopen met waterkannen op hun hoofd naar waterputten, jongetjes lopen met stieren rond, hoeden een kudde geiten, of helpen in de keuken of de bediening. Amper tien jaar zijn die kids. Helaas is school voor de meeste kinderen hier financieel niet weggelegd. Op de weg richting Yangon hebben we gezien hoe hier een weg wordt aangelegd. Kilometers achter elkaar stonden er honderden mensen met de hand een goot uit de scheppen. Overal liggen stapels met stenen die tot kleinere stenen worden gehakt. Daarna gaat het een machine in die het verpulvert. Mannen liepen met kannen asfalt heen en weer en vrouwen gooiden er met een zeef een soort zand op, een minuutje wachten en wij mochten weer doorrollen met de dikke bus over het vers gelegde asfalt. Meer en meer wegen worden geasfalteerd, stukje bij beetje want het is een mega klus om een heel land te asfalteren. Dit zorgt ervoor dat alles in een ontzettend rap tempo makkelijker bereikbaar wordt. Iedereen hier verteld nog dat de rit van Mrauk- U naar Yangon 24 uur duurt, maar wij waren er binnen 18 uur. Elke dag dat er aan de weg wordt gewerkt gaat het weer een stukje sneller. Ondertussen zijn we in Yangon, onze laatste stop hier.

Over een paar daagjes vliegen we naar het zuiden voor Thailand. Hier gaan we lekker relaxen op de Thaise eilanden en genieten van een overheerlijke cocktail op een strandbedje. Moet kunnen in januari toch.

Bedankt allemaal voor jullie enthousiaste reacties op de eerdere reisverhalen. We vinden het super leuk dat jullie zo fanatiek met ons meereizen en dat maakt het voor ons nog ultiemer.


Groeten

Niels & Ellen


Landen: Hongkong - Maleisië - Indonesië - Nieuw Zeeland – Australië – Thailand – Myanmar Reisdagen: 14-07-2016 t/m 30-01-2017 (200 dagen)


“Dream, Travel, Discover!”