Reisverhaal 2: Regel 1: Geen regels!

Het plan was om na ieder land foto’s online te zetten en jullie een update te geven, maar we hebben ondertussen al weer zoveel gedaan dat we vast wat over ons eerste deel van het prachtige Indonesië met jullie willen delen. We zijn ongeveer drie weken op Sumatra geweest, wat een ontzettend mooi eiland is! Het werd ons wel meteen op dag 2 in dit nieuwe land al duidelijk gemaakt dat we hier een iets andere reisstijl aan moeten houden. Nog niet helemaal gewend aan de nieuwe valuta stapten we in een bus naar het nationale park Bukit Lawang. Voor een rit van drie uur betaal je daar ongeveer 2 euro, zo weten we nu inmiddels. We waren de enige toeristen in de bus en er werd ons 10 keer de normale prijs gevraagd. Uiteindelijk hebben ze 5 keer gekregen, wat alsnog veel te veel is natuurlijk, maar gelukkig voor hier geen financieel drama. Dit was wel gelijk de laatste keer dat we ons als toeristen lieten uitbuiten.

Buiten dit incident om zijn de locals hier over het algemeen heel vriendelijk en behulpzaam. Als ze er een slaatje uit kunnen slaan zullen ze het zeker niet laten, maar ze willen ook wel oprecht helpen. Ook vinden ze ons als blanke toerist hier mega interessant. Iedereen begroet ons en bij lake Toba hadden we een hele schoolklas om ons heen staan die ons wilde interviewen en met ons op de foto wilde. Na een half uur interviews en handtekening uitdelen konden we eindelijk gaan lunchen. Zo voelt het dus om BN’er te zijn…

Hoogtepunt in Sumatra vonden wij Bukit Lawang. Dat is een park waar we twee dagen door de jungle heen zijn getrokken onder begeleiding van een gids. Al heel snel kwamen we de eerste Orang Oetans tegen. In totaal zagen we 14 verschillende en daarnaast nog andere aapsoorten en van super dichtbij. Echt prachtig! Af en toe kwamen ze wel heel dichtbij, wat dan ook wel gevaarlijk was. De koning en de koningin van de jungle moesten gevoerd worden anders werden ze snel agressief en natuurlijk hadden ze nooit genoeg. Ze bleven hun handje maar uitsteken voor meer.
Het was een intensieve klim door de jungle. Soms met behoorlijke diepe afgronden, waar we dan moesten abseilen. Deze trip was ook niet geheel risicoloos. Het bleek dat er zo’n beetje dagelijks wel ongelukken gebeurde, maar volgens de gids was er nog nooit iemand dood gegaan. Kortom; “No worries”. Ook in onze groep maakte iemand nog een flinke glijder naar beneden, maar gelukkig kwam ook hij er met een paar schaafwonden vanaf.
We sliepen in een hutje aan de rivier, waar de apen gewoon over het dak heen renden. Na een nachtje in de buitenlucht gingen we de volgende dag in een tube terug richting het dorpje.

Na de jungle tocht vertrokken we in de richting van Banda Aceh. Daar is niet veel bijzonders te zien, het is meer een overstapplaats naar het prachtige eiland Pulau Weh. Toch is het zeker de moeite om er een nachtje te verblijven en wat met de locals te praten. Toen wij aan het wachten waren op de boot naar het eiland kwam er een besak (Indonesische variant van de tuk tuk) chauffeur naast ons zitten en vertelde ons over de Tsunami van 2004. Inmiddels 12 jaar geleden.
Die nacht voordat het gebeurde lag hij pas laat in bed, een uur of 3 vanwege 1e kerstdag. Op de ochtend dat het gebeurde werd hij wakker van het geluid van de eerste golf, maar hij dacht er niets van en bleef nog even liggen. Bij de tweede golf ging hij toch maar even kijken wat er aan de hand was. Toen hij naar buiten keek zag hij dat veel huizen kapot waren en er overal water was. Het strand was veel groter dan normaal, de zee had zich helemaal teruggetrokken tot honderden meters uit de kust. Dat was het moment dat de grootste en laatste golf kwam. Zo’n 15 meter hoog. Hij pakte de hand van zijn neefje, maar door de kracht van het water kon hij hem niet meer vasthouden. Daarna heeft hij 20 minuten gezwommen, waarna het zwart werd. Hij werd wakker in de tuin van een ziekenhuis, zonder dokters, niet genoeg plekken in het ziekenhuis om iedereen te helpen. Er waren niet genoeg mensen om hulp te verlenen, er was gebrek aan drinkwater en geen fatsoenlijk voedsel. Daarom wilde hij er weg en op zoek naar zijn familie, maar dat had geen zin. Twintig van zijn familieleden zijn toen overleden. Deze chauffeur is er met een gebroken arm en been goed vanaf gekomen, maar helaas met een veel kleinere familie. Hij kwam te werken voor een Duits bedrijf en heeft daar geluk mee gehad. Zij hebben hem voor een tijd naar Europa gestuurd voor trauma verwerking en nu heeft hij weer werk in Banda Aceh. De plek die hem mentaal voor altijd heeft verwond.

We hebben nog een paar van dit soort verhalen gehoord. Heel heftig, maar de mensen vertellen het met een lach. De bevolking in Aceh is heel vrolijk en je merkt niet wat voor impact de Tsunami op ze heeft gehad. In het Tsunami museum is goed te zien hoeveel er veranderd is. De maquette van voor de gebeurtenis heeft vele malen meer huizen en gebouwen dan erna. In totaal zijn er ongeveer 60.000 mensen overleden.

Maar nu even heel iets anders wat opvallend is aan Sumatra; het vervoer. We hebben al veel ritten met het openbaar vervoer gereisd, maar hoe hier in Indonesië met regels wordt omgegaan is echt ongelofelijk.
In de bus is het altijd een disco, keiharde Indonesische jengelmuziek. Lees: “Herrie!!!” Opvallend is trouwens dat de dames in deze videoclips vaak vrij schaars en uitdagend gekleed gaan, terwijl het overgrote deel zwaar Islamitisch is en het in de meeste gebieden niet gewaardeerd wordt als je er met korte broek en blote schouders rondloopt. Dat terzijde, deze muziek gaat nooit uit. Ook als je een nachtbus pakt, schalt deze heerlijke muziek om 4 uur ‘s nachts nog door de bus. Af en toe krijg je er ook mooie flikkerlichten bij. Daarnaast zijn de chauffeurs hele sociale mensen, zo’n 80% van de tijd zitten ze te schaterlachen aan de telefoon. Lijnen op de weg zijn absoluut voor de sier. Er wordt nooit gestopt voor zebrapaden, nee echt nooit. Dubbele doorgetrokken strepen en voorsorteervakken zijn fantastische plekken om in te halen. Lekker veel ruimte... Ook inhalen in onoverzichtelijke bochten gaat wonder boven wonder altijd goed. Verder heeft degene met het grootste voertuig en de hardste toeter altijd de macht. Ook toeter je altijd als je inhaalt, iemand wil begroeten, als iemand niet hard genoeg doorrijdt, als er file is of gewoon omdat je daar zin in hebt. Zonder toeter ben je in ieder geval geen deelnemer in dit verkeer. Dan heb je nog de politie, echt geen flauw idee wat die als overtreding zien. Al het bovenstaande in ieder geval niet. In een bus waar we met zes mensen tussen de chauffeur, de pook en de deur zaten/hingen/stonden kwam de politie voorbij, maar ook dit is geen reden tot aanhouden. Verder rijden ze hier officieel aan de linkerkant van de weg. Maar in de praktijk rijd je meestal aan de rechterkant en proppen de bussen zich het liefst op het allerlaatste nippertje weer terug op de linkerbaan. Als laatste heb je hier nooit meer dan twee rijbanen, maar eigenlijk heb je er standaard een 3e bij voor alle scooters en tuk tuks die tussen alle auto’s door racen.

Dit was de samenvatting van onze eerste maand Indonesië.

In verband met het visum verblijven we de komende week in Kuching (Maleisisch Borneo), waarna we nog een maand terug gaan naar Indonesië. Dan staan Sulawesi, Gili eilanden, Flores en Bali op het programma.

Groeten
Niels & Ellen

Landen Hongkong / Maleisië / Indonesië
Reisdagen: 14-07-2016 t/m 09-09-2016 (57 dagen)